พระธรรมปัญญาจารย์เป็นบันทึกเล่าถึงการแสวงหาความสุขของกษัตริย์ซาโลมอน พระองค์ทรงไขว่คว้าหาความสุขความร่ำรวยทางโลก พระองค์ทรงสร้างราชวังที่เลิศเลอทรงปลูกไร่องุ่นอุทยานไม้ดอกสวยงามและสวนผลไม้รสชาติดีมีสาวใช้ห้อมล้อมมากมาย มีของใช้ทุกอย่างที่คนอยากได้แต่เป็นเพียงความสุขที่ลวงตาพระองค์ ในที่สุดจึงตรัสว่า
“แล้วข้าพเจ้าหันมาดูบรรดาสิ่งที่มือข้าพเจ้ากระทำและความเหน็ดเหนื่อยที่ข้าพเจ้าทุ่มเทลงไปและ ดูเถิดทุกอย่างก็อนิจจัง คือกินลมกินแล้ง” ปัญญาจารย์ 2:11
กษัตริย์ซาโลมอนแสวงหาความสุขทางโลกด้วยหวังว่าจะพบความสุขที่แท้จริง พระองค์ทรงดื่มของมึนเมา สำราญกับหญิงและเต้นรำทำเพลง แต่หลังจากเสวยสุขจนสุดท้ายผลสรุปของพระองค์คือ
“อนิจจัง! อนิจจัง! ...สารพัดก็อนิจจัง!” ปัญญาจารย์ 12:8
ครั้งหนึ่งที่กษัตริย์ซาโลมอนทอดพระเนตรเห็นความดีของพระเจ้า โดยเปรียบเทียบชีวิตเริ่มแรกที่พระองค์ทรงเชื่อฟังพระเจ้ากับชีวิตที่หาความสุขในบาปอย่างฉาบฉวย จึงทรงตัดสินว่า
“จบเรื่องแล้ว ได้ฟังกันทั้งสิ้นแล้ว จงยำเกรงพระเจ้าและรักษาพระบัญญัติของพระองค์ เพราะนี่แหละเป็นหน้าที่ของมนุษย์ทั้งปวง” ปัญญาจารย์ 12:13
ซาโลมอนทรงพบทางลัดสู่ความสุขในชีวิตแห่งโลกีย์ของพระองค์ ทรงเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความผิดพลาดของตนเอง ดังนั้นเมื่อใกล้สิ้นพระชนม์และเพื่อช่วยคนอื่นให้พ้นผิดนี้ กษัตริย์ซาโลมอนทรงแนะนำตักเตือนดังนี้
“คนที่รักษาธรรมบัญญัติจะเป็นสุข” สุภาษิต 29:18