หลายปีที่อัลแมนโด วัลลาแดร์ส ได้รับการปฏิบัติอย่างเลวร้าย เขาอยู่ในร่างที่ผอมโซและพิการ เขาถูกตัดสินจำคุกสามสิบปีในคุกแห่งหนึ่งของประเทศคิวบาในสมัยประธานาธิบดีคาสโตร เพราะเขาอธิษฐานในโบสถ์วันคริสต์มาส ผู้คุมทรมานและปล่อยให้เขาอดอยาก พูดจาลบหลู่เขาต่างๆ นานาแต่เขาก็ยังคงปฏิเสธไม่ยอมละทิ้งความเชื่อที่เขามี

        มีบางสิ่งที่ทำให้เขาดำเนินชีวิตอยู่ต่อไปได้ สิ่งนั้นคือ คำมั่นสัญญาที่เขามีให้กับหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อมาร์ธา เขาทั้งคู่พบรักกันในคุก เธอประทับใจในความเชื่ออันมั่นคงของเขามาก หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่จัดพิธีแต่งงานที่ลานสนามบริเวณห้องขังอันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด ต่อมามีคำสั่งย้ายมาร์ธาไปที่ไมอามี่

        การแยกกันสร้างความเจ็บปวดที่แสนสาหัส แต่อัลแมนโดก็แอบเขียนคำมั่นสัญญาส่งให้คนรักด้วยลายมือหวัดๆ ในเศษกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่มีคนทิ้งไว้ “ผมจะมาหาคุณ...ดาบปลายปืนที่จ่อหลังผมอยู่ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป”

        ด้วยเหตุผลบางประการ นักโทษคนนี้วาดฝันว่าทั้งคู่จะสามารถกล่าวคำปฏิญาต่อพระเจ้า และต่อหน้ากันและกันในโบสถ์ สักวันหนึ่งเขาทั้งสองจะอยู่ร่วมกันอีกครั้ง “ผมจะอยู่กับคุณตลอดเวลา” เขาบอกเธอ

        คำมั่นสัญญาของอัลแมนโดประคองให้เขาผ่านเรื่องที่ทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่เสียความรู้สึกทุกข์ทรมานอยู่หลายปี และเป็นกำลังใจให้มาร์ธาทำงานต่อไป เธอทำงานอย่างไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อยเพื่อให้สาธารณชนรับรู้สภาพที่น่าสงสารของสามีเธออย่างไม่เคยสิ้นหวัง